Wyżyna Tybetańska, nazywana również „trzecim biegunem”, nie zyskała tego miana ze względu na swoje geograficzne położenie, ale raczej z powodu znaczącego wpływu, jaki wywiera na warunki pogodowe na całym świecie. Mimo że jest zamieszkana przez miliony osób, gęstość zaludnienia jest tam niska. Co warte uwagi, jest to jedno z najbardziej intrygujących miejsc naszej planety. Poniżej znajdziecie najważniejsze informacje o tym niezwykłym krajobrazie.
Wyżyna Tybetańska stanowi największy i najwyższy płaskowyż na Ziemi. To geologiczne cudo powstało w wyniku kolizji dwóch płyt tektonicznych: eurazjatyckiej i indyjskiej. W rezultacie uformował się tam niepowtarzalny ekosystem, który przyciąga naukowców różnych specjalności, pragnących zgłębić tajemnice tego imponującego obszaru.
Rozciągająca się w Azji Centralnej Wyżyna Tybetańska leży głównie na terenie Chin, tylko niewielkie jej kawałki na zachodnich granicach są przedmiotem dyskusji pomiędzy Chińską Republiką Ludową a Indiami. Jej powierzchnia wynosi ok. 2,5 miliona kilometrów kwadratowych, a wysokość waha się od 4000 do 5000 metrów n.p.m. Ogromy ten obszar otaczają takie góry jak: Pamir i Karakorum na zachodzie, Hengduan Shan na wschodzie, Kunlun, Ałtyn-Tag i Qilian Shan na północy oraz Himalaje na południu.
Klimat na Wyżynie Tybetańskiej, kształtowany przez jej geograficzne położenie, to klimat podzwrotnikowy kontynentalny ze skrajnie niskim poziomem opadów. Większość obszaru otrzymuje rocznie tylko od 100 do 200 mm opadów, chociaż w częściach południowo-wschodniej i południowej wynoszą one odpowiednio 1000–1500 mm i 500 mm. Srogie zimy, z temperaturami spadającymi poniżej -10 stopni Celsjusza, i chłodne lata ze średnią temperaturą około 12 stopni Celsjusza są tu normą. Mimo tych warunków, roślinność na wyżynie jest zaskakująco bogata i zróżnicowana.