Augmentacja to procedura medyczna, która jest często nieodzownym krokiem przed założeniem protezy zębowej. Zrozumienie definicji, wskazań i przeciwwskazań do tego zabiegu, a także jego przebiegu i kosztów, to klucz do pełnego zrozumienia procesu.
Protezy zębowe mogą mieć różne formy – od stałych elementów takich jak korony czy mosty, po ruchome struktury, jak wyjmowalne protezy akrylowe lub szkieletowe. Wiele razy, zanim można je założyć, konieczne jest wykonanie dodatkowych procedur chirurgicznych określanych jako operacje przedprotetyczne. Mogą one dotyczyć tkanek miękkich (dziąseł) lub twardych (kości).
Zabiegi związane z kością dzielą się na kilka typów. Niektóre wiążą się z modelowaniem wyrostka zębodołowego, innymi słowy kształtowaniem podstawy dla przyszłych implantów. Kolejny rodzaj to konturowanie kości szczęk, czyli usuwanie nadmiaru kości w szczęce i żuchwie. Trzecia kategoria to augmentacja kości, czyli uzupełnianie braków tkanki kostnej przy użyciu substytutów kości.
Augmentacja kości jest procedurą, której celem jest uzupełnienie niedoboru tkanki kostnej w szczęce lub żuchwie. Wykonuje się ją przed lub podczas wszczepienia implantu za pomocą przeszczepów kostnych. Dzięki temu możliwe jest zwiększenie wysokości i grubości wyrostka zębodołowego poprzez stworzenie naturalnej tkanki kostnej.
Materiały stosowane podczas tego typu zabiegów mogą pochodzić od pacjenta (kość autogeniczna), innego człowieka (banki kości), genetycznie identycznego dawcy, a nawet zwierzęcia (np. kość wołowa lub wieprzowa). Możliwe do użycia są także ciała obce, jak naturalne hydroksyapatyty z koralowców i alg czerwonych czy syntetyczne elementy takie jak biologicznie aktywne szkło czy bioceramika hydroksyapatytowa.
Indykacje do przeprowadzenia augmentacji obejmują ubytki kostne, np. po operacjach onkologicznych w miejscach po usunięciu nowotworu (jako procedury poprzedzające wykonanie protez); mocne nierówności lub ubytki wyrostka zębodołowego, które uniemożliwiają wykonanie stabilnej protezy; zaawansowane choroby przyzębia, w których doszło do zniszczenia i utraty tkanek kostnych; usunięcie zębów, jeśli podczas gojenia zębodołu dochodzi do zaników kostnych; zaawansowane zmiany okołowierzchołkowe; niewystarczająca liczba kości w miejscu planowanej implantacji – nie można wówczas uzyskać odpowiedniej stabilizacji implantu.