Diuretyki, inaczej zwane lekami moczopędnymi, są stosowane w leczeniu nadciśnienia ze względu na ich dwuetapowe działanie. Inicjalnie, poprzez nasilenie wydalania sodu, powodują obniżenie ciśnienia krwi. Następnie, poprzez redukcję reaktywności mięśnia gładkiego naczyń krwionośnych na bodźce kurczące i zmniejszenie oporu obwodowego, produkują długotrwałe efekty. Są one szczególnie polecane dla osób starszych cierpiących na nadciśnienie tętnicze jako samodzielna terapia.
Sukces terapii farmakologicznej nadciśnienia zależy od stopnia jego zaawansowania, co podkreśla znaczenie regularnych badań profilaktycznych. Przy nadciśnieniu wtórnym, które stanowi większość przypadków, celuje się w leczenie pierwotnej przyczyny powodującej wzrost ciśnienia tętniczego. Natomiast w przypadku nadciśnienia pierwotnego i wtórnego, które nie mogą być skutecznie leczone przyczynowo, zalecane jest jedynie leczenie objawowe.
W odniesieniu do terapii nadciśnienia tętniczego, indywidualne podejście do każdego pacjenta jest wysoce zalecane. Rzetelna farmakoterapia może znacznie przyczynić się do przedłużenia oczekiwanej długości życia osoby chorej. Z uwagi na bezpieczeństwo, obniżanie ciśnienia powinno następować stopniowo, przy użyciu najmniejszych efektywnych dawek leków przeciwnadciśnieniowych.
Wśród leków pierwszego rzutu stosowanych w nadciśnieniu tętniczym znajdują się: β-blokery, inhibitory konwertazy angiotensyny, antagoniści receptora AT1 lub kanału wapniowego oraz leki moczopędne. Kluczowe jest zastosowanie odpowiednich procedur terapeutycznych, które często wymagają jednoczesnego stosowania dwóch lub nawet trzech różnych leków. Kontrola przebiegu leczenia nadciśnienia powinna być regularnie monitorowana, przede wszystkim przez samego pacjenta, poprzez codzienne pomiary ciśnienia i zapisywanie wyników w dedykowanym dzienniku.