Na globie ziemskim jest 800 aktywnych wulkanów, które mimo iż większość z nich znajduje się pod powierzchnią oceanów, robią niezapomniane wrażenie na odwiedzających. W Europie także znajdziesz kilka takich miejsc. Zapraszam Cię do odkrycia siedmiu najsłynniejszych europejskich wulkanów!
Na włoskiej wyspie Sycylii znajduje się jedno z najbardziej dynamicznych miejsc wulkanicznych na świecie – Etna. Ten wulkaniczny stożek ma około 3340 metrów wysokości, chociaż warto zauważyć, że jego wysokość zmienia się po każdej erupcji. Etna jest znana również pod lokalnym pseudonimem „Mongibello”, który jest kombinacją włoskiego i arabskiego słowa dla góry: „monte” i „jebel”. Etna składa się z dwóch części: starożytnego tarczowego wulkanu u podstawy, który zaczął działać już 500 milionów lat temu, i młodszego stratowulkanu, który zaczął formować się przed 35 tysiącami lat. Około 25% populacji wyspy mieszka na zboczach Etny, które stanowią główne źródło dochodu dla Sycylii dzięki turystyce i uprawom na żyznej wulkanicznej glebie. Od 2001 roku Etna wykazuje nieprzerwaną wzmożoną aktywność.
Kolejny znany wulkan we Włoszech to Wezuwiusz, jedyny europejski wulkan umiejscowiony na stałym lądzie, znajduje się na zachodnim wybrzeżu Włoszech nad Zatoką Neapolitańską. Ten wulkan leży na linii subdukcji dwóch płyt tektonicznych – euroazjatyckiej i afrykańskiej. W ciągu ostatnich 17 tysięcy lat Wezuwiusz wybuchł 8 razy na dużą skalę. Najbardziej znane erupcje miały miejsce w 79 r. n.e., kiedy to lawa zniszczyła trzy rzymskie miasta: Pompeje, Stabie i Herkulanum, zabijając około 16 tysięcy osób. Ostatnia erupcja Wezuwiusza miała miejsce w 1944 roku.
Na Islandii znajduje się Hekla, jeden z najbardziej aktywnych wulkanów i jeden z niewielu stratowulkanów na wyspie. Ten czynny wulkan ma wysokość 1491 m, co czyni go najwyższym czynnym wulkanem na Islandii. Hekla jest znana z częstych, ale nieregularnych erupcji od 1104 roku. Najnowsza erupcja miała miejsce w lutym 2000 roku, kiedy słup popiołu, pary wodnej i gazów wzniósł się na wysokość 12 km. Z powodu regularnych i silnych erupcji Hekla zyskała przydomek „bramy do piekieł” już w średniowieczu.